sözlükte başlığı da varmış hatta yalnız değilmişim (bkz: telefonofobi)iş icabı ya da çağrı merkezi vs. ararken bir işimi halletmek için tanımadığım kişilerle yaptığım görüşmelerde sorun yok. amaaa annem ve babam da dahil, çok yakın arkadaşlarımla konuşurken stresten geberiyorum.telefon ekranında kiş
sözlükte başlığı da varmış hatta yalnız değilmişim (bkz:
telefonofobi)
iş icabı ya da çağrı merkezi vs. ararken bir işimi halletmek için tanımadığım kişilerle yaptığım görüşmelerde sorun yok. amaaa annem ve babam da dahil, çok yakın arkadaşlarımla konuşurken stresten geberiyorum.
telefon ekranında kişinin ismini görünce, açmasam mı? ya şimdi ne konuşucam ki? eyvah! ya konuşacak konu bulamazsam? soruları beni yiyip bitiriyor. muhtemelen sevgili işlerinin kısacık sürme sebebi de bu. 24 saat mesajlaşırım, foto-video her türlü gönderirim ama yeter ki sesli(canlı) konuşmayalım:( hayatım boyunca herhangi bir insan evladıyla görüntülü görüşme ihtimalimin olduğunu sanmıyorum mesela.
düğün, cenaze, doğum günü gibi özel günlerde mesajla geçiştiriyorum hep. halbuki ben de biliyorum aramam gerektiğini ama yapamıyorum. bu yüzden beni vefasız, umarsız sanıyorlar ama bilmiyorlar ki ben resmen hastayım.
bu arada yüz yüze görüşmelerde sorun yok. tüm sorun telefonda görüşememek. benzer duyguları yaşayanlarınız var mı? bunun bir kliniği, terapisi bir şeyi var mıdır ya canıma tak etti artık.
erkek, 30